‘Twee jaar geleden ontmoette ik een jongen met donkere krullen op de dansvloer van een café op Terschelling. Ik wist niet hoe ik zijn naam moest uitspreken en zijn Nederlands liet te wensen over maar hij had de mooiste bruine ogen waar ik ooit in verdronken was. Tijdens de eerste date die volgde bleek dat hij al twee jaar in een Nederlands AZC woonde en dat zijn situatie nogal gecompliceerd was. Maar -nog steeds verdrinkend in die dadel-bruine ogen- wuifde ik al die complicaties weg. Ging het leven niet om genieten van het moment? En was ik nu niet heel verliefd?! Dat vond ik het belangrijkste. Morgen zou morgen wel komen.
Een jaar later zaten de vlinders nog steeds in mijn buik. Maar helaas verlichtten die vleugels slechts een gedeelte van de moeilijkheden waar we mee kampten. Het was onzeker of hij in Nederland kon blijven en of hij zijn moeder, zussen en broertjes ooit nog zou zien. Hierdoor leefde hij in tweestrijd tussen enerzijds hier wortelen en anderzijds zich afzijdig houden van Nederland en alles wat met de taal en cultuur te maken had. En dat had natuurlijk invloed op onze relatie.
We spraken meestal Engels. Hij was eigenlijk zo boos op Nederland - omdat het hem hier zo moeilijk werd gemaakt – dat hij haar taal niet in zijn mond wilde nemen. Maar, het enige waar hij toch vaak blij verrast en geïnteresseerd in was, waren gek genoeg spreekwoorden. Het deed hem denken aan spreekwoorden in het Arabisch. Hij moest lachen om de soms gekke logica. Hij was geïnteresseerd in de nieuwe woorden (‘wat is een tonnetje?’). En ik merkte dat ik het heel leuk vond om dit gedeelte van mijn taal te delen. Om zo meer te vertellen over mijn land. Waarom klompen en molens nou eigenlijk zo ‘Nederlands’ zijn bijvoorbeeld.
Zo ontstond het idee voor dit boek. Elk nieuw hoofdstuk kreeg hij als eerste te lezen. De zinnen en begrippen die nog steeds te moeilijk waren werden er zo meteen uitgefilterd. En mijn vriendje hervond zijn plezier in het Nederlands. Tot ik op een avond, toen we beiden diep in de bank genesteld een film lagen te kijken en het buiten stormde, aan hem vroeg of hij misschien naar de supermarkt wilde gaan om ijs te halen en hij antwoordde: ‘ga toch fietsen joh, het regent pijpenstelen!’
Ondertussen heeft de jongen in kwestie gelukkig zijn verblijfsvergunning gekregen. Hij studeert nu Audiovisuele Media aan de HKU. Toen het boek eenmaal af en gedrukt was, maakte een klasgenoot van hem er een filmpje over.
Volg Eenvoudig Communiceren via Twitter, LinkedIn en Facebook